Ngarenaro hospital
Door: Maud Buijsman
11 Juli 2014 | Tanzania, Arusha
Zo. Mijn eerste twee werkdagen heb ik erop zitten; wat was het heftig.
Ik moet voor het eerst alleen met een dalla dalla (busje) naar het ziekenhuis. Alleen dat was al zenuwslopend. De busjes zijn bedoeld voor ongeveer 13 personen, maar meestal zit je er al snel met 20 mensen in. Daarnaast rijden ze als gekken. Maar, ik heb het gered.
Ik kwam aan bij het ziekenhuis, ik werd door mijn 'begeleider' (dokter) op de maternity ward afgeleverd en eigenlijk aan mijn lot over gelaten.
Ik besloot om pro-actief te zijn en veel te vragen. Bijvoorbeeld of ik na de verpleegkundige ook aan de buik van de zwangere mocht voelen of inwendig onderzoek mocht doen. Op deze manier heb ik mezelf toch activiteiten gegeven. Ook heb ik veel geobserveerd bij bevallingen (ik denk wel 6!).
Al snel bleken de grote verschillen tussen Nederland en Tanzania. Wat ik heel erg vond om te zien was dat de vrouwen totaal geen emotionele steun krijgen. Ze liggen te wachten op een zaal totdat het kind bijna tussen hun benen hangt en dan worden ze snel naar een apart kamertje gebracht waar ze bevallen. Een kwartiertje later mogen ze opstaan om terug te lopen naar hun bed.
Er was een vrouw die toen ik langs haar bed liep mijn hand pakte en mij naar haar toe trok. Omdat ik de taal niet spreek kon ik niet heel veel doen, maar ik besloot om gewoon bij haar te blijven. Ik pakte haar hand en ging bij haar op bed zitten. Twee minuten later kwam een verpleegkundige me vertellen dat ik weg moest gaan, omdat de vrouw niet mocht klagen. Wanneer de vrouwen geluid maken worden ze geslagen door de verpleegkundige.
Ook kwam er gisteren een vrouw binnen die nog geen 40 weken zwanger was, maar wel enorme krampen in haar buik had. We konden geen harttonen vinden en het kind bleek te zijn overleden. De verpleegkundige vertelde me dat we haar dat niet mochten vertellen. Ze wilde het kind geboren laten worden en dan zou de moeder er vanzelf wel achter komen dat het kind dood was als het niet huilde. Ik was bij de bevalling en het was heel heftig. Het kind werd geboren met afwijkingen, dat zag er heel naar uit. Na de geboorte gooide de verpleegkundige het kind in de bak bij de placenta's en liep weg. Ik bleef achter met die vrouw. Nog steeds hadden ze haar niks verteld. De tranen zaten hoog bij mij. Ik liep naar haar toe en het enige wat ik uit kon brengen was 'I'm so sorry'. Ik zag dat ook zij moeite had met het inhouden van haar tranen. Na een tijdje kwamen er een stuk of vijf verpleegkundigen en een dokter binnenlopen. Ze lachten en zeiden 'It wasn't a fetus yet'. Dat was het zeker wel, ik schat dat het een kind was van dertig weken. Dat was de druppel, ik was blij dat mijn dienst erop zat.
Op de weg naar huis gingen alle ervaringen door mijn hoofd en ik keek er naar uit om mijn kamergenootje te zien om even mijn hart te kunnen luchten. Toen ik thuiskwam bleek ze een dagje + nachtje met andere vrijwilligers op stap te zijn. Ik voelde me zo alleen. Ik heb mijn tas gepakt en ben op zoek gegaan naar een internetcafe. Het duurde even, maar gelukkig vond ik er een en kon ik even Facetimen met mijn ouders en zusje in Portugal. Ik droogde mijn tranen en rechtte mijn rug en ging weer verder. Dat deed me denken aan een tekst uit het boekje dat mijn moeder me had meegegeven. Er stond in: 'Je weet pas of het leven hard is als je je tanden erin zet', nou dat heb ik gedaan!
Vandaag ben ik opnieuw naar het ziekenhuis gegaan en ik heb ik een andere vrijwilliger ontmoet die daar werkt. Het was een huisarts uit Londen en ik heb veel tips en adviezen van haar gekregen. Helaas was vandaag haar laatste dag, maar in mijn eentje ga ik het vast ook redden. Vandaag was gelukkig al een relaxte dag, omdat ik bij een bijscholing mocht zijn over wat te doen als de baby niet ademt na de geboorte. Dat was heel interessant en ik heb er ook veel van geleerd.
Godzijdank is het nu weekend en tijd voor wat ontspanning, tot snel!
Ik moet voor het eerst alleen met een dalla dalla (busje) naar het ziekenhuis. Alleen dat was al zenuwslopend. De busjes zijn bedoeld voor ongeveer 13 personen, maar meestal zit je er al snel met 20 mensen in. Daarnaast rijden ze als gekken. Maar, ik heb het gered.
Ik kwam aan bij het ziekenhuis, ik werd door mijn 'begeleider' (dokter) op de maternity ward afgeleverd en eigenlijk aan mijn lot over gelaten.
Ik besloot om pro-actief te zijn en veel te vragen. Bijvoorbeeld of ik na de verpleegkundige ook aan de buik van de zwangere mocht voelen of inwendig onderzoek mocht doen. Op deze manier heb ik mezelf toch activiteiten gegeven. Ook heb ik veel geobserveerd bij bevallingen (ik denk wel 6!).
Al snel bleken de grote verschillen tussen Nederland en Tanzania. Wat ik heel erg vond om te zien was dat de vrouwen totaal geen emotionele steun krijgen. Ze liggen te wachten op een zaal totdat het kind bijna tussen hun benen hangt en dan worden ze snel naar een apart kamertje gebracht waar ze bevallen. Een kwartiertje later mogen ze opstaan om terug te lopen naar hun bed.
Er was een vrouw die toen ik langs haar bed liep mijn hand pakte en mij naar haar toe trok. Omdat ik de taal niet spreek kon ik niet heel veel doen, maar ik besloot om gewoon bij haar te blijven. Ik pakte haar hand en ging bij haar op bed zitten. Twee minuten later kwam een verpleegkundige me vertellen dat ik weg moest gaan, omdat de vrouw niet mocht klagen. Wanneer de vrouwen geluid maken worden ze geslagen door de verpleegkundige.
Ook kwam er gisteren een vrouw binnen die nog geen 40 weken zwanger was, maar wel enorme krampen in haar buik had. We konden geen harttonen vinden en het kind bleek te zijn overleden. De verpleegkundige vertelde me dat we haar dat niet mochten vertellen. Ze wilde het kind geboren laten worden en dan zou de moeder er vanzelf wel achter komen dat het kind dood was als het niet huilde. Ik was bij de bevalling en het was heel heftig. Het kind werd geboren met afwijkingen, dat zag er heel naar uit. Na de geboorte gooide de verpleegkundige het kind in de bak bij de placenta's en liep weg. Ik bleef achter met die vrouw. Nog steeds hadden ze haar niks verteld. De tranen zaten hoog bij mij. Ik liep naar haar toe en het enige wat ik uit kon brengen was 'I'm so sorry'. Ik zag dat ook zij moeite had met het inhouden van haar tranen. Na een tijdje kwamen er een stuk of vijf verpleegkundigen en een dokter binnenlopen. Ze lachten en zeiden 'It wasn't a fetus yet'. Dat was het zeker wel, ik schat dat het een kind was van dertig weken. Dat was de druppel, ik was blij dat mijn dienst erop zat.
Op de weg naar huis gingen alle ervaringen door mijn hoofd en ik keek er naar uit om mijn kamergenootje te zien om even mijn hart te kunnen luchten. Toen ik thuiskwam bleek ze een dagje + nachtje met andere vrijwilligers op stap te zijn. Ik voelde me zo alleen. Ik heb mijn tas gepakt en ben op zoek gegaan naar een internetcafe. Het duurde even, maar gelukkig vond ik er een en kon ik even Facetimen met mijn ouders en zusje in Portugal. Ik droogde mijn tranen en rechtte mijn rug en ging weer verder. Dat deed me denken aan een tekst uit het boekje dat mijn moeder me had meegegeven. Er stond in: 'Je weet pas of het leven hard is als je je tanden erin zet', nou dat heb ik gedaan!
Vandaag ben ik opnieuw naar het ziekenhuis gegaan en ik heb ik een andere vrijwilliger ontmoet die daar werkt. Het was een huisarts uit Londen en ik heb veel tips en adviezen van haar gekregen. Helaas was vandaag haar laatste dag, maar in mijn eentje ga ik het vast ook redden. Vandaag was gelukkig al een relaxte dag, omdat ik bij een bijscholing mocht zijn over wat te doen als de baby niet ademt na de geboorte. Dat was heel interessant en ik heb er ook veel van geleerd.
Godzijdank is het nu weekend en tijd voor wat ontspanning, tot snel!
-
11 Juli 2014 - 15:16
Annemieke:
Lieve dappere Maud ,
Ook deze keer ben je weer die tuimelaar die veerkrachtig overeind komt.
Wat heb ik toch een bewondering voor je,en ik weet wel zeker dat je een stukje licht in de duisternis brengt.
Natuurlijk kwamen er gisteren tranen tijdens het face timen,er was nogal wat gebeurt,en dat jou dat raakt maakt je alleen maar een mooier mens
Zelfs nu bij het lezen van dit verslag zit ik met tranen in mijn ogen.
Fijn nu even afstand nemen,opladen en bezinnen.
Een fijn weekend lieverd,tot het volgende verslag,veel liefs mama xxxx
-
11 Juli 2014 - 15:16
Annemieke:
Lieve dappere Maud ,
Ook deze keer ben je weer die tuimelaar die veerkrachtig overeind komt.
Wat heb ik toch een bewondering voor je,en ik weet wel zeker dat je een stukje licht in de duisternis brengt.
Natuurlijk kwamen er gisteren tranen tijdens het face timen,er was nogal wat gebeurt,en dat jou dat raakt maakt je alleen maar een mooier mens
Zelfs nu bij het lezen van dit verslag zit ik met tranen in mijn ogen.
Fijn nu even afstand nemen,opladen en bezinnen.
Een fijn weekend lieverd,tot het volgende verslag,veel liefs mama xxxx
-
11 Juli 2014 - 20:03
John:
heftige emoties is de gezondheidszorg, zo pijnlijk zo leerzaam
Straighten up little soldier
Stiffen up that upper lip
What you crying about?
You got your strength en believe -
12 Juli 2014 - 08:29
Jip:
Jeetje Maud wat ontzettend heftig, de woorden die je schrijft maken mij des te meer dankbaar voor de beschaving waar wij in wonen!
Wat een harde leerschool! Ik kan mij zo voorstellen dat je je alleen voelde!
Gelukkig zijn wij gewend aan technologie die hoe ver we ook zijn altijd zorgt dat je je familie dichtbij kan halen..
Zet hem op Maud! Ik wacht in spanning op de volgende!
Dikke kus -
13 Juli 2014 - 08:56
Karin:
Lieve Maud. Wie had dat gedacht....,,,wat toon je een kracht, wat laat je een mooi gedeelte van je liefde en gevoel zien. Ik begrijp er niks van dat mensen zo met elaaar omgaaam, ik wil het ook niet begrijpen. Wat zou ik trots zijn met een dochter die de hand pakt van diegene die daarom vraagt.Wat een moed spreekt daaruit. Je bent een heldin en weett je, ook al zijn we niet bij elkaar je woont in ons hart.....en daar hoor je, op de beste plaats bij het raam. Liefs uit de Achterhoek. -
14 Juli 2014 - 08:38
Jacqueline:
Lieve Maud,
Zo , en welkom in Afrika!
Dit is t dus: heftig, hard en daarom dus vol emoties. En daar word jij nu mee geconfronteerd. Daar moet je voor jezelf een leerdoel van maken: hoe overleef ik mijn emoties om een manier die ik kan voor mezelf verantwoorden.
Heb geen illusies, heb niet t idee dat jij t kunt veranderen. Zie hoe goed de verloskunde in Nederland is , zie hoe wij de moeders begeleiden . Zie hoe mooi t leven voor je wordt als je wiegje in Nederland staat, waar de kinderen soms al op hun 1e verjaardag op de Ipad van papa spelen. Dat alle kinderen, met of zonder hartslag bij hun moeder horen.
Besef in wat voor geluk jij je begeeft met gezondheid en liefde binnen handbereik.
Schrijf de verhalen van je af en deel ze met ons , dan ben je de helft alweer kwijt.
Lieve Maud, onderga alles gewoon. Observeer de eigenwijze dokters en zuster, die denken dat ze alles beter weten. Jij weet wel beter!
Ik weet precies hoe t is daar. Ik heb misschien 1 moeder en 1 kindje gered, maar t was er wel 1.
Dikke vroedvrouwenkus vanuit de echopraktijk.
X Jacq
-
14 Juli 2014 - 15:12
Bart:
Lieve Maud, Weet dat ik elke dag aan je denk. Dat is alles wat ik kan uitkramen. Het bericht hierboven van Jacqueline is eigenlijk voor mij zo compleet... Ik las het echt met mijn hoofd al knikkende. Dikke kus van Oom Bart -
15 Juli 2014 - 09:13
Shanna:
Lieve lieve maudje,
Ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen, wat ontzettend heftig..
Je bent een sterke, lieve vrouw, hou vol❤️️
-
15 Juli 2014 - 15:34
Monique:
Lief nichtje,
Sluit me helemaal aan bij John, werken in de gezondheidszorg is emotioneel, met ups en downs. En dan helemaal in een niet-westers arm land waar mensen heel anders in het leven staan en in onze ogen barbaars handelen. Maar er is vast ook wel schoonheid te ontdekken in Afrika, ook al vraag je je nu nog af waar je dat dan in zou moeten zien.
Ik was ook in shock toen ik zwanger was van Joel en ik in India naar een ziekenhuis ging om een echo te maken omdat ik buikpijn had. Maar dat verhaal vertel ik je nog wel een keertje als je weer terug bent (of heb ik je misschien al wel verteld, ben een beetje vergeetachtig :)).
Hopelijk wen je een klein beetje aan de mentaliteit daar en hou je je hoofd boven water, maar dat komt wel goed denk ik. Fijn dat je je ervaringen zo met iedereen kan delen en zulke lieve reacties krijgt.
Alle goeds,
Liefs, Monique -
17 Juli 2014 - 17:17
Bernardette:
Jeetje Maud wat een heftige ervaringen, door het lezen stromen de tranen al over mijn wangen. Diep respect voor wat je doet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
