Het leven in Tanzania
Door: Maud Buijsman
16 Juli 2014 | Tanzania, Arusha
Hee iedereen,
Ik heb weer even de kans om internet te gebruiken dus hierbij een update van mijn leven in Tanzania.
Het is ongelooflijk hoe snel de tijd hier gaat. Eigenlijk is vier weken gewoon te kort! Ik ben net een beetje gewend aan het leven hier en ik heb er al anderhalve week van mijn tijd hier op zitten.
Als eerste het weekend in Moshi. De watervallen waren prachtig, de hotspring was super.. Het was heerlijk om even te toerist uit te hangen na alles wat ik had gezien.
Daarna begon mijn werkweek weer. Ik heb nu een dag meegelopen in de kliniek waar ze zwangeren vrouwen controleren. Ze doen daar onder andere een HIV-test, geven malariatabletten en luisteren naar de harttonen van de baby. Ik miste hierin heel erg de structuur die we in Nederland hebben. Geen afsprakenkaartje, geen enkele gegevens over de zwangerschap, geen ziektegeschiedenis maar een stuk of honderd vrouwen die uren wachten op een controle van vijf minuutjes. Gelukkig heb ik wel veel kunnen doen die dag, ik heb onder andere het uitwendig zwangeren onderzoek zoals we het doen in Nederland aan de verpleegkundige daar geleerd.
De dag erna heb ik op de maternity ward meegelopen wat weer erg heftig was. Omdat er geen echo's worden gemaakt gedurende de zwangerschap kom je soms voor verassingen te staan tijdens een bevallingen. Deze keer bleek tijdens de bevalling dat er na de geboorte van het eerste kind nog een kind kwam.
Het eerste meisje ademde niet toen ze geboren werd, het was tenenkrommend. Ik stond daar en kon alles maar denken 'DOE IETS', maar zoals ik al gewend ben in Tanzania gaat alles langzaam. Ik denk dat het een kwartier heeft geduurd voor ze begonnen met beademen. Ik heb het meisje geprobeerd te reanimeren, maar het was overleden.
Daarna kwam haar zusje ter wereld, huilend.
Ik pakte het levende meisje in, in een vrolijk gekleurde doek (canga) en legde haar naast het dode lijfje van haar zusje in zo'n zelfde doek. Ik vond het zo pijnlijk.
Ik was er rustigter onder deze keer, ik vertelde mezelf dat dit nu eenmaal zo gaat in Afrika. Maar toch.. Dit meisje had geleefd in Nederland. In Nederland had ik alletwee de meisjes aangekleed en bij hun moeder gelegd.
En op zijn Tanzaniaans werd het drukker en voller in de kamer, met verpleegkundigen die grapjes maakten en lachten alsof er niets gebeurd was.
Ik haalde diep adem en ging naar huis, even mijn hoofd leegmaken voor een nieuwe werkdag.
Ik heb weer even de kans om internet te gebruiken dus hierbij een update van mijn leven in Tanzania.
Het is ongelooflijk hoe snel de tijd hier gaat. Eigenlijk is vier weken gewoon te kort! Ik ben net een beetje gewend aan het leven hier en ik heb er al anderhalve week van mijn tijd hier op zitten.
Als eerste het weekend in Moshi. De watervallen waren prachtig, de hotspring was super.. Het was heerlijk om even te toerist uit te hangen na alles wat ik had gezien.
Daarna begon mijn werkweek weer. Ik heb nu een dag meegelopen in de kliniek waar ze zwangeren vrouwen controleren. Ze doen daar onder andere een HIV-test, geven malariatabletten en luisteren naar de harttonen van de baby. Ik miste hierin heel erg de structuur die we in Nederland hebben. Geen afsprakenkaartje, geen enkele gegevens over de zwangerschap, geen ziektegeschiedenis maar een stuk of honderd vrouwen die uren wachten op een controle van vijf minuutjes. Gelukkig heb ik wel veel kunnen doen die dag, ik heb onder andere het uitwendig zwangeren onderzoek zoals we het doen in Nederland aan de verpleegkundige daar geleerd.
De dag erna heb ik op de maternity ward meegelopen wat weer erg heftig was. Omdat er geen echo's worden gemaakt gedurende de zwangerschap kom je soms voor verassingen te staan tijdens een bevallingen. Deze keer bleek tijdens de bevalling dat er na de geboorte van het eerste kind nog een kind kwam.
Het eerste meisje ademde niet toen ze geboren werd, het was tenenkrommend. Ik stond daar en kon alles maar denken 'DOE IETS', maar zoals ik al gewend ben in Tanzania gaat alles langzaam. Ik denk dat het een kwartier heeft geduurd voor ze begonnen met beademen. Ik heb het meisje geprobeerd te reanimeren, maar het was overleden.
Daarna kwam haar zusje ter wereld, huilend.
Ik pakte het levende meisje in, in een vrolijk gekleurde doek (canga) en legde haar naast het dode lijfje van haar zusje in zo'n zelfde doek. Ik vond het zo pijnlijk.
Ik was er rustigter onder deze keer, ik vertelde mezelf dat dit nu eenmaal zo gaat in Afrika. Maar toch.. Dit meisje had geleefd in Nederland. In Nederland had ik alletwee de meisjes aangekleed en bij hun moeder gelegd.
En op zijn Tanzaniaans werd het drukker en voller in de kamer, met verpleegkundigen die grapjes maakten en lachten alsof er niets gebeurd was.
Ik haalde diep adem en ging naar huis, even mijn hoofd leegmaken voor een nieuwe werkdag.
-
16 Juli 2014 - 18:16
Jip:
Lieve Maud,
Elke keer wacht ik met spanning op je nieuwe verhaal en elke keer zit ik met kippenvel te lezen! Wat ben ik trots op je dat je er zo goed mee om gaat! Ik kan mij gewoon niet voorstellen dat dit nog steeds kan in 2014...
Bedankt dat je dit met ons wilt delen en ik kijk weer uit naar de volgende!
Dikke kus -
16 Juli 2014 - 20:47
Annemieke:
Lieve Maud,
Wat kan ik zeggen? ...... Baby,tjes die dood gaan,moeders met hiv
Ik ben er stil van,en
Tegelijk zo ontzettend dankbaar voor zo,n prachtige,sterke dochter.
Zo trots ....
Dank je wel lieverd voor weer een klein inkijkje in je bedt pittige Afrikaanse bestaan .
Lieverd tot het volgende bericht,liefs mama xxxx -
17 Juli 2014 - 08:54
Bart:
Zo mooi Maud dat je schrijft dat de tijd snel gaat en dat je al een beetje bent gewend. Dat is een goed teken. Ja, je maakt een hoop mee; dan ben je de toerist, dan ben je de verloskundige en dan ben je weer Maud. Voor mij (ons) moeilijk te bevatten maar enig beeldvorming is er wel hoor met je uitgebreide verhalen. Dank je wel weer voor deze mooi update. Ik kijk nu al weer uit naar de volgende... x -
17 Juli 2014 - 09:26
Karin:
Lieve Maud.
Wat een prachtig verslag heb je weer geschreven en wat ben ik Bart toch dankbaaar dat hij weer een link plaatst om ons te laten weten dat je wat geschreven hebt. Wat een wereld van verschil met hoe wij hier leven. Afgelopen weekend waren we aan het kamperen met jip, Sonja, Ninthe en Dorian.Een lief mannetje van bijna een jaar en een kleindochter met een stippenrok, lila rubber laarsjes met een kroontje erop en een halfuitgezakte vlecht, ze is nu bijna 4 jaar. Haar geboorte was ook erg spannend. Niet in de laaatste plaats omdat ze zo klein was en de verpleegkundige keihard tegen Sonja riep " flink ddorgerookt tijdens de zwangerschap'......... Je kent Sonja....jeweetwel die voornamelijk op druiven en water leeft.Maar dat was dan het enige, ze werd niet geslagen toen ze pijn had en ze hoefde niet op een houten bank te liggen. Tijdens het kampeeerweekend kwamen Bart, Fiona en Sterre ook een paar uurtjes, Ze hadden een koelbox zo groot als hun auto mee en bergen gezelligheid, vrolijkheid en liefde. Wat een verschil met hoe jij de dingen nu ziet en ik me dit weekend even niet beter kon wensen met een stralende zon, lachende mensen en broodjes boven het kampvuur. Ik wens je een mooie week en veel wijsheid. Dikke kus Karin -
17 Juli 2014 - 15:10
Ingrid Van Diepen:
Hoi Maud,
Wat mooi om te lezen, zo'n andere wereld, maar voor jouw zo leerzaam om het vak verloskunde op een hele primitieve manier te zien en uit te voeren! Maar ook inderdaad veel verdriet, ellende en ziektes, maar ook daar leer je zo veel van en wat zal je hier sterk vandaan komen! Ik vind het maar stoer Maud, je doet het toch maar! Ik wens je heel veel succes en ook natuurlijk genieten van dit avontuur! Liefs Ingrid. -
17 Juli 2014 - 15:27
John:
whooh wat een heftige ervaringen en wat zal dit je vormen in je verdere verpleegkundige/loopbaan.
nogmaals zo heftig en zo leerzaam
lief john -
17 Juli 2014 - 15:40
Ineke Bakker:
Hallo Maud, Ik ken je via verhalen van oma Heimenberg diebij onsin de Raadhuisstate heeft gewoont.
Wat een heftige situatie heb jij meegemaakt zeg.Heel i ndrukwekkend hoe jij het ons laat mee beleven.
Hoop dat hetniet al tevaak voor zal komen.groetjes van mij en heelveel succes. -
17 Juli 2014 - 16:40
Janneke Vissser:
Hoi Maud,
Ik had van je moeder gehoord dat je dit ging doen. Ik heb net je verslagen gelezen. Ongelovelijk dat je dit doet. Wat een ervaring, maar ook enorm heftig. Nog veel succes en de komende tijd. -
17 Juli 2014 - 19:08
Fiona:
Wat een geweldige maar ook ongelofelijke verhalen Maud , ik vind het zo knap van je dat je daar bent en het zo goed doet! Hou vol de vrouwen zullen daar blij zijn met zo'n lieve meid zeker als ik lees hoe ze daar met de vrouwen omgaan :(. Dikke kus Fiona -
17 Juli 2014 - 20:25
Helene Kater:
Hallo Maud, wat een indrukwekkende reis maak jij. En wat schrijf je er geweldig over. Fijn dat ik mee mag lezen. Ook deze tak van de familie :) is trots op jou!
Groetjes Helene en Bob Kater -
17 Juli 2014 - 20:57
Bente:
Lieve maud,
Ik ben altijd weer benieuwd naar je blog en je verhalen! Ook al weet ik er niet altijd wat op te reageren wil ik je voor de laatste weken nog heel veel succes wensen! Maar natuurlijk ook veel plezier op je safari! Geniet er lekker van!
Dikke kus!! -
17 Juli 2014 - 21:12
Diana:
lieve maud,
Wat een ontroerend verhaal!
Een andere wereld die ervoor zal zorgen dat jij straks anders tegen het leven in nederland aan zult kijken en je vast een nog mooier mens zullen maken.
Stoer en dapper om dit aan te gaan Maud, en nog knapper vind ik het hoe je het probeert te relativeren want dat zal niet altijd makkelijk zijn.
Toch weet ik zeker dat jij dat kan!!! Geniet ook van de mooie dingen van Tanzania.
dikke kus diana -
17 Juli 2014 - 21:16
Rita Brinkman:
Hoi Maud,
Wat een indrukwendend verhaal heb je opgeschreven, wat hebben wij het hier dan goed.
Knap werk wat je daar allemaal doet, ga zo door.Geniet nu maar even van je vrije tijd.
Succes en groetjes, Rita -
17 Juli 2014 - 21:28
Lidy Sluijter (buuf):
Goh Mauf, wat een heftige verhalen! Wat gaan ze daar onverschillig met jonge moeders om zeg. Kan me voorstellen dat de tranen dan wel eens hoog zitten, maar lees ook in je laatste verslag dat je wel een verpleegster kon uitleggen hoe eea in Nederland gaar. Dan heb je nu al iets kunnen betekenen! Ook even een handje vasthouden zegt meer dan 1000 woorden hoor! Hou vol meisje en hoop dat je alles wel een plekje kan geven! Lieve groetjes en hoop snel weer iets te lezen. -
17 Juli 2014 - 22:30
Gerda:
Lieve Maud, zo lees ik een verhaal op Facebook en realiseer mij enkele seconden later dat het gaat om jou....mooi maar vooral ontroerend hoe je je verhaal schrijft. En wat mogen wij ons wederom rijk prijzen met ons bed in Nederland, deze realiteit komt binnen.
We zullen je blog blijven volgen en wij zijn zeker trots op jou....kanjer! Liefs van ons allen, Raymond, Gerda, Daan en Lotte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
