Go with the flow
Door: Maud Buijsman
23 Juli 2014 | Tanzania, Arusha
Lieve mensen,
In mijn vorige blog schreef ik het al. Wat leer ik hier toch veel. Deze ervaring is precies zoals het leven is; soms moeilijk, soms leuk.
Vooral tijdens mijn werkdagen in het ziekenhuis besef ik dat we van het ene op het andere moment totaal andere emoties kunnen hebben.
Een paar dagen geleden had ik een gesprek met mijn gastmoeder. Ik had in de informatie die ik van de organisatie vooraf had gekregen gelezen dat er een baby bij mijn gastouders woonde. Bij aankomst was die er niet, dus vroeg ik mijn gastmoeder 's avonds tijdens het eten of dit waar was.
Het klopt, er had een baby gewoond bij mijn gastgezin, haar moeder was tijdens de bevalling overleden. Toen kwam het hele verhaal eruit. Mijn gastmoeder was haar dochter verloren doordat zij was overleden tijdens de bevalling. Haar kleindochter hadden ze in huis genomen, zij was nu alleen tijdelijk bij een oom en tante.
Fotoboeken van de begrafenis kwamen op tafel. Ik zag foto's van de overleden dochter, in een witte jurk gehuld.
Huilen past volgens mij niet echt in de cultuur van Tanzania, dus mijn gastmoeder probeerde haar tranen te bedwingen en moedig door te eten. Toch zal ik dikke druppels op haar bord met eten vallen. 'I'm sorry for you' zei ik terwijl ik haar hand vastpakte. 'No, no, no, I'm okay' zei ze.
De volgende dag tijdens de casusbespreking in het ziekenhuis werd verteld dat er afgelopen weekend een meisje van 17 was overleden tijdens de bevalling.
De moeders die overlijden tijdens de bevalling hebben ook moeders. Moeders die intens verdrietig zijn. En met zo'n moeder zat ik aan tafel; ik vond het hartverscheurend.
Het volgende moment kan ik me weer zo gelukkig voelen. Gisteren bijvoorbeeld, pakte ik een kerngezonde baby aan, die huilde en snel naar haar mama mocht. Het is zo magisch om zo'n pasgeboren kindje naar haar moeder te mogen brengen.
Dus zoals de titel van deze blog zegt, 'go with the flow'. Ik maak hier mee dat een moment van blijdschap in korte tijd kan omslaan in een moment van verdriet.
Ik laat het allemaal maar over me heen komen.
Liefs,
Maud
In mijn vorige blog schreef ik het al. Wat leer ik hier toch veel. Deze ervaring is precies zoals het leven is; soms moeilijk, soms leuk.
Vooral tijdens mijn werkdagen in het ziekenhuis besef ik dat we van het ene op het andere moment totaal andere emoties kunnen hebben.
Een paar dagen geleden had ik een gesprek met mijn gastmoeder. Ik had in de informatie die ik van de organisatie vooraf had gekregen gelezen dat er een baby bij mijn gastouders woonde. Bij aankomst was die er niet, dus vroeg ik mijn gastmoeder 's avonds tijdens het eten of dit waar was.
Het klopt, er had een baby gewoond bij mijn gastgezin, haar moeder was tijdens de bevalling overleden. Toen kwam het hele verhaal eruit. Mijn gastmoeder was haar dochter verloren doordat zij was overleden tijdens de bevalling. Haar kleindochter hadden ze in huis genomen, zij was nu alleen tijdelijk bij een oom en tante.
Fotoboeken van de begrafenis kwamen op tafel. Ik zag foto's van de overleden dochter, in een witte jurk gehuld.
Huilen past volgens mij niet echt in de cultuur van Tanzania, dus mijn gastmoeder probeerde haar tranen te bedwingen en moedig door te eten. Toch zal ik dikke druppels op haar bord met eten vallen. 'I'm sorry for you' zei ik terwijl ik haar hand vastpakte. 'No, no, no, I'm okay' zei ze.
De volgende dag tijdens de casusbespreking in het ziekenhuis werd verteld dat er afgelopen weekend een meisje van 17 was overleden tijdens de bevalling.
De moeders die overlijden tijdens de bevalling hebben ook moeders. Moeders die intens verdrietig zijn. En met zo'n moeder zat ik aan tafel; ik vond het hartverscheurend.
Het volgende moment kan ik me weer zo gelukkig voelen. Gisteren bijvoorbeeld, pakte ik een kerngezonde baby aan, die huilde en snel naar haar mama mocht. Het is zo magisch om zo'n pasgeboren kindje naar haar moeder te mogen brengen.
Dus zoals de titel van deze blog zegt, 'go with the flow'. Ik maak hier mee dat een moment van blijdschap in korte tijd kan omslaan in een moment van verdriet.
Ik laat het allemaal maar over me heen komen.
Liefs,
Maud
-
23 Juli 2014 - 14:51
Oom Bart:
Het leven is als een achtbaan. Zo ook in Tanzania. Prachtig geschreven Maud. Dikke kus -
23 Juli 2014 - 15:23
Bente:
Goh wat heftig maud! Respect! En tot over 2 weken!
Xxxxx -
23 Juli 2014 - 17:17
Ineke Bakker:
Weer een reactie van mij.Het is allemaal niet te bevatten dathet daar zo gaat.Moet
voor jou hollandse dame ook wel even wennen zijn.Succes groetjes uit Bovenkarspel -
23 Juli 2014 - 20:24
Annemieke:
Lieve Maud,
Wat fijn dat je een luisterend oor kon zijn voor een vrouw met zo,n groot verdriet.
Ondanks dat het voor jou misschien best heftig is geweest.
En dan een meisje van 17 wat overlijd,afschuwelijk! Ik denk dat je blij was dat je daar niet bij bent geweest.
Mooi om ook de andere kant te ervaren,een gezond kindje bij haar moeder leggen,wat mooi dat je daar getuigen van mag zijn,iedere moeder zal zich( denk ik) herinneren hoe dat voelde,en jij bent daar gewoon bij.........prachtig!!!
Nog niet eens meer twee weken Maud........haal er uit wat er nog in zit,heel veel liefs Mama. -
23 Juli 2014 - 20:32
Jip:
Lieve Maud,
Het is wel een avontuur van extremen zo he... Blijdschap en intens verdriet wat elkaar zo snel opvolgt!
Bedankt voor weer een prachtig verhaal! X -
24 Juli 2014 - 10:32
Karin:
Het is warm in Nederland en de vlaggen hangen halfstok. Ook in Nederland is op vele plaatsen groot verdriet. Verdriet om kinderen maaakt altijd zo kwetsbaaar en zeker als je niet precies weet hoe je het beste kan trooosten. We zijn allemaaal iemands kind en of je nu in Tanzania bent of in de Nederlandse Achterhouk de pijn is altijd 10 op de lijn van 0 tot 10 alleen gaan we er anders mee om. Je doet het zo mooi, je 'vlecht ' je zo bijzonder in de gevoelens van die andere cultuuur dat ik er kippenvel van krijg. Leer en geniet maar laat ook hun genieten van dat mooie meisje die met een hart, rugzak en ogen vol liefde naar Tanzania kwam om te leren en te kijken naar een wereld die. zand en rituelen heet . Dikke kus Karin -
24 Juli 2014 - 23:50
Shanna:
Weer super mooi geschreven lieve schat.. Zo trots op je! -
28 Juli 2014 - 21:05
John:
ja Maud,
go with the flow is een mooie titel voor dit verslag.
het leven laat zich niet sturen.
ik hoop dat je de term: go with the flow ook in nederland gaat gebruiken als de trein 5 minuten te laat is of als er even geen wifi beschikbaar is, dat leert je relativeren.
groet groet john
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
