Weer thuis
Door: Maud Buijsman
03 Augustus 2014 | Tanzania, Arusha
Lieve mensen,
Inmiddels ben ik weer aangekomen in Nederland.
Dit wordt dus mijn laatste blog na een maand in Arusha te zijn geweest. De maand die voorbij is gevlogen..
Als laatste dienst in het Ngarenaro hospital heb ik een nachtdienst gedaan. Het was intens.
Ten eerste was ik intens moe. De nachtdienst begint in het ziekenhuis rond 18:00. Ja, rond, want tijd bestaat eigenlijk niet in Tanzania. Ik arriveerde - want ja, zo ben ik - bijna twee uur te vroeg in het ziekenhuis. De dienst eindigt rond 9:00. Dus ik heb ongeveer 17 uur gewerkt.
En gewerkt heb ik echt, de verpleegkundigen slapen namelijk graag 's nachts (gek!) en dus heb ik veel van hun taken overgenomen.
Als ik had willen slapen, had dat overigens ook niet gekund. Er staan namelijk twee bedden klaar voor vier verpleegkundigen. Ik kreeg nog een plekje aangeboden aan het voeteneinde van een vrij stevige verpleegkundige, maar ik bedankte.
Intens moe dus.
Niet alleen van het slaaptekort, maar ook van alle ervaringen.
Deze laatste nachtdienst was mijn vermoeidheid dubbel en dwars waard, want ik heb vijf baby's aan mogen pakken. Gezonde baby's, met gezonde moeders. Het moment waarop zo'n pasgeborene met grote ogen de wereld in kijkt en zijn of haar moeder me bedankt en een grote glimlach geeft, op zo'n moment voel ik me zielsgelukkig.
Ook een intens geluksgevoel dus.
Daarnaast werd ik met mijn neus weer eens op de feiten gedrukt over hoe anders de cultuur in Tanzania is en hoe slecht ik daar soms tegenkan. In de opleiding tot verloskundige wordt er in Nederland veel aandacht besteed aan de communicatieve vaardigheden in het vak.
In mijn nachtdienst maakte ik mee dat een vrouw protesteerde toen een mannelijke verpleegkundige aan het inwendig onderzoek wilde beginnen zonder daarbij enige vorm van communicatie te gebruiken en ook niet kon afwachten tot haar wee voorbij was. Deze vrouw was al ruim 24 uur weeën aan het opvangen en was klaar met de pijn. Kortom, ik kon goed begrijpen dat de vrouw tegenstribbelde. Op het moment dat ik mij omdraaide om een baby in dezelfde kamer in doeken te wikkelen hoorde ik een harde pets gevolgd door gejammer van de vrouw. Een grote rode hand stond in haar been afgedrukt. Het had voor de verpleegkundige het omgekeerde effect dan wat gewenst was; de vrouw stribbelde nog meer tegen. Opnieuw werd een klap uitgedeeld. Twee afdrukken naast elkaar stonden er nu. De vrouw werd doodstil en de verpleegkundige begon ruw en woedend aan het inwendig onderzoek.
De vrouw was niet de enige die stil was, want ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen of doen. Ik was stomverbaasd over dat iemand zo hard kon zijn.
Intens geshockeerd dus.
En zo sloot ik mijn tijd in het ziekenhuis tegelijkertijd intens moe, gelukkig en geshockeerd af.
Na deze lange, heftige nachtdienst was het tijd om afscheid te nemen. Van mijn mede-vrijwilligers, mijn lieve gastgezin en van Arusha.
Wat een levenservaring heb ik hier meegemaakt zeg! Mijn reislust is aangewakkerd; op naar de volgende :)
Liefs,
Maud
Inmiddels ben ik weer aangekomen in Nederland.
Dit wordt dus mijn laatste blog na een maand in Arusha te zijn geweest. De maand die voorbij is gevlogen..
Als laatste dienst in het Ngarenaro hospital heb ik een nachtdienst gedaan. Het was intens.
Ten eerste was ik intens moe. De nachtdienst begint in het ziekenhuis rond 18:00. Ja, rond, want tijd bestaat eigenlijk niet in Tanzania. Ik arriveerde - want ja, zo ben ik - bijna twee uur te vroeg in het ziekenhuis. De dienst eindigt rond 9:00. Dus ik heb ongeveer 17 uur gewerkt.
En gewerkt heb ik echt, de verpleegkundigen slapen namelijk graag 's nachts (gek!) en dus heb ik veel van hun taken overgenomen.
Als ik had willen slapen, had dat overigens ook niet gekund. Er staan namelijk twee bedden klaar voor vier verpleegkundigen. Ik kreeg nog een plekje aangeboden aan het voeteneinde van een vrij stevige verpleegkundige, maar ik bedankte.
Intens moe dus.
Niet alleen van het slaaptekort, maar ook van alle ervaringen.
Deze laatste nachtdienst was mijn vermoeidheid dubbel en dwars waard, want ik heb vijf baby's aan mogen pakken. Gezonde baby's, met gezonde moeders. Het moment waarop zo'n pasgeborene met grote ogen de wereld in kijkt en zijn of haar moeder me bedankt en een grote glimlach geeft, op zo'n moment voel ik me zielsgelukkig.
Ook een intens geluksgevoel dus.
Daarnaast werd ik met mijn neus weer eens op de feiten gedrukt over hoe anders de cultuur in Tanzania is en hoe slecht ik daar soms tegenkan. In de opleiding tot verloskundige wordt er in Nederland veel aandacht besteed aan de communicatieve vaardigheden in het vak.
In mijn nachtdienst maakte ik mee dat een vrouw protesteerde toen een mannelijke verpleegkundige aan het inwendig onderzoek wilde beginnen zonder daarbij enige vorm van communicatie te gebruiken en ook niet kon afwachten tot haar wee voorbij was. Deze vrouw was al ruim 24 uur weeën aan het opvangen en was klaar met de pijn. Kortom, ik kon goed begrijpen dat de vrouw tegenstribbelde. Op het moment dat ik mij omdraaide om een baby in dezelfde kamer in doeken te wikkelen hoorde ik een harde pets gevolgd door gejammer van de vrouw. Een grote rode hand stond in haar been afgedrukt. Het had voor de verpleegkundige het omgekeerde effect dan wat gewenst was; de vrouw stribbelde nog meer tegen. Opnieuw werd een klap uitgedeeld. Twee afdrukken naast elkaar stonden er nu. De vrouw werd doodstil en de verpleegkundige begon ruw en woedend aan het inwendig onderzoek.
De vrouw was niet de enige die stil was, want ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen of doen. Ik was stomverbaasd over dat iemand zo hard kon zijn.
Intens geshockeerd dus.
En zo sloot ik mijn tijd in het ziekenhuis tegelijkertijd intens moe, gelukkig en geshockeerd af.
Na deze lange, heftige nachtdienst was het tijd om afscheid te nemen. Van mijn mede-vrijwilligers, mijn lieve gastgezin en van Arusha.
Wat een levenservaring heb ik hier meegemaakt zeg! Mijn reislust is aangewakkerd; op naar de volgende :)
Liefs,
Maud
-
03 Augustus 2014 - 16:56
Annemieke Buijsman :
Lieve,lieve Maud ,
Ik hoef je niet te vertellen hoe fijn ik het vind datje weer even bij ons bent ( je nieuwe kamer in Amsterdam trappelt om in gebruik te worden genomen,dus ik neem het er van )
Je verhalen bezorgen mij kippenvel,iemand slaan is zo vreselijk,en dan nog een bevallende vrouw.........en daar sta jij dan bij......machteloos toe zien.........
Ik denk dat de komende tijd er best wat verhalen zullen komen,ik hang aan je lippen,want ze zijn indrukkend mooi.
En daarnaast ben ik de trotste moeder van de wereld,en die volgende reis...........dat is gelukkig nog heeeeeeel veel nachtjes slapen.
WELKOM TERUG liefs Mama xxx -
03 Augustus 2014 - 18:23
Esther Kouwenhoven:
Wauw, wat een verhaal. Dit is toch niet niks. Volgens mij zijn het gigantische emoties die je wel even moet verwerken. 4 weken maar wat je daar beleeft hebt lijkt veel langer. Geniet maar heerlijk thuis. Veel succes. -
03 Augustus 2014 - 18:28
Margreet:
Lieve dappere krachtige Maud,
Wij net thuisgekomen van een ontspannen vakantie en dan lees je al jou verhalen, ik kan je zeggen met kippenvel, tranen in de ogen en met heel veel bewondering..Maud, fantastisch dat je hoe moeilijk 't soms ook was dit hebt kunnen waarmaken, en hele bijzondere levenservaring.Wees trots op jezelf en kijk met een grote glimlach hierop terug, je hebt veel mensen je steun gegeven, zij zullen je dankbaar blijven..TOP,
Liefs Margreet -
03 Augustus 2014 - 18:37
JOHN:
india is ook boeiend, daar hebben jet en ik geholpen in een opvangtehuis en in de ochtend mochten we verschillende mensen met hetzelfde washandje wassen. nou ja washandje het was een geknipt stukje linnen.
er is nog wel ergens een lonely planet voor je met handige tips
groet john -
03 Augustus 2014 - 19:04
Janneke Visser:
Hoi Maud, wat een mooi laatste verhaal op je blog. Ik heb genoten van al je verhalen. Je zal de komende periode nog wel heel vaak moeten terug denken aan je ervaringen. Welkom thuis en succes straks weer op school. Groetjes Janneke -
03 Augustus 2014 - 22:24
Lidy:
Jeetje Maud, wat een heftige laatste nacht! De beelden zullen nog lang in je hoofd blijven afspelen, hoop dat de beelden van de laatst geborenen het vaakst daarin terugkomen! Veel succes verder met je opleiding en veel plezier in je nieuwe huisje met huisgenootjes in amsterdam!
-
03 Augustus 2014 - 22:27
Marjo:
Hi Maud, wat kan jij alles prachtig verwoorden. Wat een andere wereld. Respect en bewondering heb ik voor je dat je je zo staande hebt gehouden. Je bent supersterk en een levenservaring rijker. Geniet van je thuis zijn. Marjo. -
04 Augustus 2014 - 09:41
Karin:
Daar ben je dan weer, fris gewassen een gestreken outfit aan en alle kakkelakken buiten de deur. Wat zal het een wereld van verschil zijn. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om een ander te slaan.....geen woorden voor. Ik heb je filmpje al tig keer bekeken en ik kan niet anders zeggen dat je er puik en gelukkig uit ziet. Ja, dat reizen zal wel blijven dat zit nu eenmaaal in je bloed, Eerst maar weer emigreren naar Osdorp.....is ook weer eeen dingetje.
Lieverd succes. Dikke kus Karin. -
04 Augustus 2014 - 11:32
Jet Altenburg:
Heeeeey Maud!
Nou, ik heb je reis gevolgd hoor....
Ben zo blij voor je dat je deze kans hebt gekregen en 'm met beide handen hebt aangepakt!
Door uit je vertrouwde wereldje te stappen zie je hoe rijk je thuis bent en dat dat niet vanzelfsprekend is. In Afrika voel je wat werkelijk leven is, dicht bij de basis. Leven en dood liggen veel dichter bij elkaar. Maar tegelijk zie je ook hoe archaïsch de zorg is en kan jij misschien in de toekomst kennis en expertise leveren om dat niveau naar een hoger plan te tillen.
Zover is het nog niet. Eerst mag je snuffelen, leren, kijken en ervaringen opdoen. En door je reis ben je nieuwsgierig geworden naar meer! {Doen hè! Je moeder overleeft het wel ;-p }
Uiteindelijk zul je ervaren dat het niveau van zorg uiteen loopt, dat culturen enorm van elkaar verschillen, maar dat de mensen overal hetzelfde zijn. En dat ze blij zullen zijn met zo'n lieve meid die hun kindje komt brengen!
Liefs J@
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
